Unutulan Batı Sahra: Sona ermek bilmeyen işgal! Sahra Halkı Direnişte!

Birleşmiş Milletler’de adı Batı Sahra olan “Saguia el Hamra y Rio de Oro”, Afrika kıtasındaki sömürgesel işgal altındaki son ülke olarak kabul edilmektedir. [1]

Bugünkü işgalci güç Fas, 1975/76’da önceki sömürgeci güç İspanya’nın ‘yerine geçti’. Sahra halkı ve onun kurtuluş örgütü Frente Polisario [2] ‘nun yanıtı 1976 yılında ulusların kendi kaderini tayin hakkını kullanarak “Sahra Demokratik Arap Cumhuriyeti”nin (DARS) kurulduğunu ilan etmek oldu. Fas monarşisi o zamandan beri şovenist bir “Büyük Fas” hedefi için, Sahra ulusuna karşı gaddarca bir imha savaşı yürütüyor. Fas enternasyonal olarak da BM-kararları tarafından mahkûm edilen işgali illegal olarak sürdürüyor.

Bu konu egemenlerin uluslararası gündeminden mümkün olduğunca siliniyor, olgular hakkında suskunluk egemen. Sahra halkı ve onun uluslararası alanda tanınmış hakları bilinçli olarak görmezden geliniyor. Onun bu çekilmez durumu unutturulmak isteniyor.

 

Batı Sahra ile ilgili birçok bilgiler ve sayısal veriler kısmen ya çok farklı ve kısmen de çok çelişkilidir. Burjuva medya istisnai olarak Batı Sahra hakkında haber verdiğinde, bu haberleri her şeyden önce işgalci Fas’ın bakış açısından vermektedir. Batı Sahra hakkında bilgilendiren sol ve devrimci medyada da çoğu kez birbirleriyle çelişen veya yetersiz bilgiler verilmektedir. Bunun nedeni, Fas diktatörlüğü tarafından işgal altındaki Batı Sahra’da durumun karmaşıklığı ve dış dünya ile bağlantıların Fas diktatörlüğü tarafından bütünüyle kesilmesidir. Bu nedenle biz bilgileri aldığımız tüm kaynakları mümkün olduğunca açıklayacağız. Böylece okuyucularımız kendi başlarına bir tablo çıkarabilirler. Polisario’nun Federal Almanya’daki temsilcisi Cemal Zakari, Berlin’de Aralık 2012 deki “Sahra?” adlı bir toplantıda çeşitli, tartışmalı veya açık olmayan olgular ve değerlendirmeler hakkında Polisario’nun pozisyonunu anlattı. Verdiği bu bilgiler bize çok yardımcı oldu ve bunlar bu makalenin içine de taşındı.

Bugün, 2013’de “Sahra Demokratik Arap Cumhuriyeti” alanının yaklaşık % 80-85’i Fas işgali altında bulunmaktadır. Zengin balık avlama alanları, petrol kaynakları, yeraltı servetleri ve de Bou-Craa’daki fosfat madenleri ile verimli toprakların büyük bölümü bu bölgenin zenginliklerini oluşturmaktadır. Onun 1.000 kilometre uzunluğundaki kıyı sahili de devasa stratejik-askeri öneme ve rüzgâr enerjisi kazanmak için büyük bir potansiyele sahiptir. Güneş ısısı ile çalışan termik santraller için de, alt yapıya yeterli derecede bağlantısı bulunan büyük bir çöl alanı vardır.

Batı Sahra’nın yaklaşık % 15-20’sini bulan kurtarılmış bölgeler DARS ve Polisario tarafından yönetilmektedir. Bu, ekonomik olarak büyük oranda önemsiz ve yerleşimin neredeyse mümkün olmadığı çöl ve bozkır bölgesi, Cezayir ve Moritanya ile doğu sınırı boyunca uzanmaktadır.

Batı Sahra’daki bu her iki bölge yaklaşık 2000 kilometre uzunluğunda, ülkeyi bir uçtan bir uca boydan boya kapsayan bir duvar ile ayrılmaktadır. Fas, bu duvar inşaatına Sahra halkının kurtuluş mücadelesine karşı savaş sırasında 1980’de başladı. Bu duvar bugün 1991 Ateşkes Hattı boyunca sürüp gitmektedir. (Bu konuya biraz sonra değineceğiz. Bkz.: Harita) Bu duvar Filistin’deki duvardan üç misli daha uzundur! İşgalciler bu duvara “Fas içi korunma duvarı” demektedir. Bu duvarın Sahra halkı içinde adı “utanç duvarı”dır. Söz konusu duvar geniş alanları kapsayan nöbetçi kuleleri, hendekler, tel örgüler ve mayın tarlaları ile donanmış kumdan ve kısmen taştan oluşan beş metre yükseklikte bir duvardır. “Hassas kesimler”e ek olarak elektronik güvenlik tesisleri yerleştirilmiştir. Bu kuşatma duvarı yaklaşık 150.000 Faslı asker tarafından korunmaktadır.

İşgal altındaki Batı Sahra, Filistin Gazze’dekine benzer bir şekilde, Sahra halkı için kaçıp kurtulmanın mümkün olmadığı bir “açık hava zindanı”dır.

Sahralılar Bedeviler olup göçebe bir halktır ve Arapça bir dil olmayan Sahraca konuşmaktadırlar. Kendilerine özgü bir kültüre ve ulusal kimliğe sahiptirler. Sahralılar bir ulustur.

Nüfusu yaklaşık olarak 500.000 civarındadır. Fas işgal bölgesinde yaklaşık 200.000 Sahralı yaşamaktadır. Batı Sahra’da toplam olarak yaklaşık 1 milyon Faslı yerleşimci ve 1 milyon polis ve ordu mensupları vardır. (Bu durumda işgal bölgesinde Her Sahralı başına 10 Fas vatandaşı düşmektedir. Fas işgalci sayısına ilişkin Frente’nin verdiği bu rakamlar, işgal bölgesinde en fazla 400.000 Faslıdan bahseden tüm diğer kaynakların verilerinden çok daha yüksektir.)

Sahralılar işgal altındaki bölgede yoksulluk içinde ve gelecek perspektifinden yoksun bir şekilde yasal haklardan mahrum olarak yaşıyorlar. İşgalcilerin yaptıkları ağır insan hakları ihlalleri gündemdedir.

“DARS”ın kurtardığı bölgede, yaşamaya uygun temeller bulunmadığından neredeyse hiçbir kalıcı yerleşim yoktur. DARS-bölgesinde her şeyden önce F. Polisario’nun askeri birlikleri konuşlanmıştır. Bu birlikler ateş kes hattına uyulmasını denetlemekte ve Fas’ın işgalini genişletmesini ve çok daha fazla toprağı zapt etmesini engellemektedirler.

Cezayir’de Tindouf kentinin doğusundaki dört büyük mülteci kampı (Bunlara Batı Sahra’daki şu şehirlerin adları verilmiştir: El Aaiun, Smara, Ausserd, Dakhia) Frente Polisario tarafından yönetilmektedir. Bu kamplarda şimdi yaklaşık 175.000 Sahralı insan yaşamaktadır. UNHCR’e (BM’lerin mülteci ve göçmenlere yardım kuruluşu – ÇN) göre Moritanya’da 26.000 mülteci daha vardır. Tüm ilticacıların hayatta kalabilmeleri World Food (Dünya Gıda - ÇN) programlarına ve BM-mültecilere yardım kurumunun sadakalarına bağlıdır. Diğer yaklaşık 100.000 Sahralı, ağırlıklı olarak İspanya olmak üzere diğer devletlerde yaşıyorlar.[1]

“Arap Baharı”nın ilk rüzgârları Ekim 2010’un başında işgal altındaki Batı Sahra’da esti. 10-20 Sahralı genç Batı Sahra’nın işgal altındaki başkenti El Aaiun önünde bir çadır kenti kurdu. Birkaç gün içinde çekilmez yaşam koşullarına ve işgale karşı bu protestoya on binlerce Sahralı katıldı. 8 Kasım 2010 günü bu kamp gaddar-faşist Fas polis ve askeri güçleri tarafından basıldı ve ateşe verildi. Sıkıyönetim ilan edildi. Fas’ın Batı Sahra karşısındaki sömürgeci siyaseti bir an için kamuoyu sahnesine çıktı. Batı Sahra birdenbire medyada yankı buldu. Ne var ki Tunus ve Cezayir’de patlayan Arap Baharı ayaklanmasının fırtınası Batı Sahra’yı yine çok çabukça arka plana itti.

Almanya’da bazı sol, devrimci, otonom gençlik örgütleri veya gruplar yaratıcı eylemlerle Sahra halkının trajedisine dikkat çekiyorlar. Biz de bu makale ile Batı Sahra’ya ilişkin “sessiz kalma karteli”ni kırmaya katkı sağlamak istiyoruz. Batı Sahra’nın işgali ve anti-sömürgeci kurtuluş mücadelesi unutulmaya terk edilmemelidir. Bizler, Sahra halkının ümitsizce halinin sürüp gitmesi için elinden geleni ardına koymayan FAC-emperyalizminin entrikalarını mahkûm etmek istiyoruz.

Tarihsel Geri Bakış

1882 yılında İspanya Burbon kralı XII. Alfonso adına yüzbaşı Bonelli Rio de Oro bölgesini işgal etti. Berlin’de 15 Kasım 1884 – 26 Şubat 1885 tarihleri arasında toplanan “Kongo –Konferans”ında Avrupalı güçler Afrika’nın emperyalistler tarafından paylaşılmasını gerçekleştirdiler. Batı Sahra’nın güneyi anlamına gelen Rio de Oro genel valilik olarak İspanya’ya düştü. Bu sömürgesel paylaşımın son işlemi olarak 27 Haziran 1904 tarihinde “İspanya’nın hakları”, Batı Sahra’nın kuzeyine (Saguiat El Hamra) üzere genişletildi. Sömürgeciler kendilerini, önce ülke içlerine girmeksizin kıyı şeridinde kurdukları askeri üslerle sınırladılar. “1939’da İspanya’daki iç savaşın bitmesi Franco-rejiminin en gaddarca ve en az bilinen kesitlerinden birinin başlangıcı anlamına geldi: Sahra’nın sömürgeleştirilmesi.”[2]

Boyunduruk altındaki Sahra halkı, 1957-1958 yıllarındaki örnekte olduğu gibi en başından itibaren ayaklanma ve başkaldırışlarla sömürgesel işgale karşı direndi.

14 Aralık 1960 tarihinde BM, 1514 (XV) No’lu kararla “sömürge ülkeler ve halklara bağımsızlık verilmesi” deklarasyonunu çıkardı. Bu deklarasyonda sömürgelikten çıkarma siyasetinin yönergeleri tespit edildi. (Report No: 1, sf: 36) Batı Sahra 1963’den beri sömürgelikten çıkarılması karara bağlanmış ülkeler listesinde bulunmaktadır.[3]

BM Genel Kurulu Sahralıların kendi kaderlerini tayin antlaşmasını onayladı ve 1966’da ‘ilgili komşu ülkelerle görüşülüp danışıldıktan’ sonra ‘bir referandum’un tavsiye edildiği 2229 (XXl) sayılı kararı çıkardı. Bu referandum için 1971 yılı öngörüldü.” (Report No: 1, sf: 36)

BM-Genel Kurulu bunu izleyen yıllarda referandumun yapılmasını İspanya’dan defalarca talep etti. İspanya ise halk oylamasını hep yeniden erteledi. Sahra kurtuluş hareketinin artan yürüyüşleri ve mücadeleleri ve çökmekte olan Franco-Rejimi nedeniyle (Franco 1975’de öldü) İspanya 1974’de, 1975 yılında referandumu yapacağını açıkladı.

Öngörülen “sömürgelikten çıkarılma” kararından bu yana Batı Sahra toprakları üzerinde haklar talep eden Fas ve Moritanya’nın girişimi üzerine BM-Genel Kurulu Aralık 1974’de Uluslararası Yüksek Mahkeme’den (UYM) Batı Sahra’nın konumu ile ilgili bir bilirkişi raporu almayı kararlaştırdı. Buna paralel olarak Şubat 1975’de Batı Sahra-Sorunu için bir BM-Delegasyonu belirlendi. Bu heyet Mayıs 1975’de İspanya’ya geldi ve bir ay boyunca ilgili ülkeleri, 12. -20. Haziran arasında da Batı Sahra’yı ziyaret etti. Bu delegasyon raporunda Sahralıların kendi kaderlerini tayin hakkını onayladı. Frente Polisario Sahra halkının resmi temsilcisi olarak kabul edildi. Bir referandumun gerçekleştirilmesi yeniden talep edildi.

Uluslararası Yüksek Mahkeme 16 Ekim 1975’de sonuçları açıkladı. Özü şudur: “Batı Sahra bölgesi ile Fas Krallığı ve Moritanya arasında hiçbir toprak bütünlüğü ilişkisi” yoktur. Batı Sahra toprakları hakkında “halkların iradesinin özgür ve çarpıtılmamış ifadesiyle kendi kaderini belirleme ilkesi”nin altı çizilir.[4]

Fas kralı aynı gün “yeşil barış yürüyüşü” adını verdiği bir saldırı- işgal hareketi başlattı. Daha 6 Kasım günü hanedanlığın toprak talebini desteklemek amacıyla 350.000 Fas vatandaşı Fas ordusunun eşliğinde Batı Sahra’nın kuzeyine girdi.

Sahra halkının ilk kaçış dalgası başladı. On binlerce kişi Cezayir’e kaçtı. İspanya gizli görüşmeleri kabul ettiğinden 9 Kasım’da saldırı durduruldu. 14 Kasım 1975’de İspanya Fas ve Moritanya, Batı Sahra’nın “Üç taraflı Madrid Antlaşması” adı altında, iki Kuzey Afrika ülkesi arasında paylaşılması hakkında anlaştılar. Bu antlaşmada Sahra ulusunun kendi kaderini tayin hakkı bütünüyle hiçe sayıldı. (Bkz: Sf:6)

27 Kasım’da Fas ve Moritanya askeri birlikleri savaşı başlattılar ve kuzey ve güneyden gelerek Batı Sahra’ya girdiler. Toprakların üçte ikisini Fas ve üçte birini Moritanya ilhak etti.

Frente Polisario işgalci askeri birliklere karşı gerilla savaşını hemen başlattı. FP, 27 Şubat 1976’da Bir Lahlou’da başkenti El Aaiun (Faslı işgalciler ona Laayoune diyorlar) olan “Sahra Demokratik Arap Cumhuriyeti”nin (DARS) kurulduğunu ilan etti.

160.000 Sahralı işgalcilerin katliamlarından kurtulmak için çöle kaçtı. Yaşamlarını kurtarmak için palas pandıras her şeylerini yerli yerinde bırakıp kaçmak zorunda kaldılar. Çöl, hiçbir korunma olanağının bulunmadığı açık arazidir. Kaçanlar Fas hava kuvvetleri tarafından takip edildi ve üzerlerine fosfor ve napalm bombaları yağdırıldı. Frente Polisario’ya göre, toplam olarak ne kadar insanın katledildiğini tam olarak söylemek mümkün değildir. Ama on binlerin katledildiği kesindir. 1976 ortasında Frente Polisario Fas ve Moritanya’ya karşı askeri saldırıya geçti.

Temmuz 1978’deki bir askeri darbe Moritanya’nın istikrarını bozdu ve Frente de askeri saldırılarıyla Moritanya’yı zor duruma soktu. 1979’da Moritanya bir barış anlaşması yapmayı kabul etti ve geri çekildi. Bunun üzerine Fas Batı Sahra’yı bütünüyle işgal etti.

Sahra’da İspanyol sömürgeciliği böylece hegemonya haklarını Fas sömürgeciliğine devrederek sonlandı. Batılı büyük güçler, her şeyden önce faşist Fas krallığının efendisi olan Fransa ve ABD, Fas’ın işgali altındaki bir Batı Sahra’yı, Frente Polisario önderliğindeki bağımsız bir Sahra Demokratik Cumhuriyetine memnuniyetle tercih ettiler. Cezayir, Cezayir’in belirli bölgelerini de Fas’ın malı diye talep eden Fas’ın yayılmacı isteğine karşı Frente’nin yanında yer aldı. Cezayir bu dönemde “Bloksuzlar”ın[5] ve o zamanlar Rus sosyal emperyalizmine veya Çin’e sempati duyan Afrika, Asya ve Latin Amerika’da bağımsızlığını kazanmış olan bir çok devletin oluşturduğu “3. Dünya Hareketi”nin parçasıydı.

Nüfuz alanlarının batı ile doğu bloku arasında paylaşımı deyim yerindeyse Batı Sahra’dan geçiyordu. Fas ile Cezayir devlet bağımsızlıklarına kavuştuklarından bu yana, Kuzey Afrika’da egemen olmak için birbirleriyle rekabet halindeydiler. Batı Sahra ihtilafı nedeniyle Cezayir ve Fas arasındaki sınır on yıllarca kapalı kaldı.

“Özgürlük namluların ucundadır…”

Altmışlı yılların başında kurulan üç kurtuluş örgütü 1968’de Frente Polisario içinde birleştiler. Kurtuluş hareketi 1970’de Batı Sahra’nın bağımsızlığı için güçlü bir yürüyüş örgütledi. Bu yürüyüş İspanyol sömürgeci efendilerin sivil halka uyguladıkları bir katliamı ile son buldu; yüzlercesi tutuklandı ve birçokları “kayboldu”.

Polisario 10 Mayıs 1973’de kuruluş kongresini topladı. Kongrenin “Özgürlük namluların ucundadır” çağrısı “emperyalizme ve faşist İspanya’ya karşı” başlayan mücadelenin işareti oldu. Polisario çok kısa bir süre içinde güçlendi ve kuruluş kongresinden daha iki yıl sonra İspanya tarafından işgal edilmiş Batı Sahra’nın geniş kesimlerini denetimi altına aldı. 1974 yılında Polisario’nun İkinci Kongresi’nde açık bir şekilde formüle edilen “halk oylaması için on koşul” şimdi Faslı işgalcilere karşı bugünkü durum için de ilkesel olarak geçerlidir.

Polisario Mart 1976’daki 4. Kongresi’nde ulusal programında şu merkezi önlemleri kararlaştırdı: “Kitlelerin yönetime katılımı; kadroların eğitilmesi; kültürel siyasi bilincin yaratılması; kadınların okuma-yazma öğrenmesinin teşvik edilmesi ve eğitimi. Batı Sahra’nın kurtarılmasından sonra şu hedefler gerçekleştirilmelidir: Demokratik ve birlikçi bir sistemin yaratılması; sosyalizmin gerçekleştirilmesi; ulusal kaynakların adilce dağılması; eşitsizlik ve sömürünün ortadan kaldırılması; kadınların siyasi ve sosyal haklarının gerçekleştirilmesi; tedrisatın Arapçalaştırılması; tarım sektörünün dengeli geliştirilmesi; deniz kaynaklarının sanayileştirilmesi ve korunması.”[6] ⁽⁸⁾ DARS’in Anayasası her dört yılda bir yeniden tartışılmakta, kısmen güncelleştirilmekte ve karar altına alınmaktadır. DARS-Parlamentosunda bir kota düzenlemesi olmaksızın milletvekillerin % 34’ü kadındır. Bedevi aşiretlerin kadınları göçebesel yaşam koşulları nedeniyle de geleneksel olarak örneğin Arap devletlerindekine benzer bir ezilen bir konuma sahip değildirler.

Frente Polisario, Batı Sahra’nın bağımsızlığı ve demokratik bir devlet için mücadele eden bir kurtuluş hareketidir. Frente kendisini Sahra halkı içindeki tüm siyasi akımların bir platformu olarak görmektedir. Polisario’nun sözcüsü Cemal Zakari bunu “siyasi aileler” diye adlandırıyor. Doğal olarak kendilerine özgü siyasi gelecek vizyonları olan farklı yönelimler vardır. Örneğin 1970’li ve 1980’li yıllarda sosyalist yönelimlerin belirleyici bir nüfuzu vardı. Oysa bugün, Polisario sözcüsünün latife ederek eklediği üzere, çöldeki mülteci kamplarında yeşillik yetişmemesine karşın yeşil yönelimli (çevreci) bir “siyasi aile” bile vardır.

Polisario-kongrelerinde geniş bir tartışma yürütülmekte ve kararlar çoğunlukla alınmaktadır. Sahra halkının referandum yoluyla haklarının gerçekleşmesi bütün eğilimlerin üzerinde birleştiği belirleyici ve bağlayıcı temel ortak noktadır.

Sahra halkının ve Frente’nin işgale karşı tüm araçlarla ayaklanıp mücadele etmesi haklıdır. Frente, kendilerinin ifade ettiklerine göre kendi özgül yolunda dünya çapındaki kurtuluş hareketleriyle dayanışma içinde yürümeye her zaman çaba göstermiştir. Frente, Cezayir veya ABD-Batılı veya SB-Doğu Bloğu veya bloksuzlar hareketi-Çin gibi diğer devletlerin Frenteyi sahiplenmelerine karşı direndi. Polisario kendisinin siyasi ve örgütsel bağımsızlığını bedel ödeme pahasına mücadele ederek kazandı. Örneğin Libya 1984’de DARS’a desteğini tamamıyla kesti. Frente Kaddafi rejimi hakkındaki değerlendirmesi, onun demokratik olmaktan çok uzak olduğu biçimindeydi.

Polisario, İspanya’nın geri çekilmesinden sonra Fas işgaline karşı, 1979’a kadar da aynı zamanda Moritanya’ya karşı da, mücadele etmek zorunda kaldı. Polisario bu gerilla savaşında askeri, siyasi ve insancıl olarak (mülteci kampları) Cezayir tarafından desteklendi. 1981’de Frente neredeyse tüm ülkeyi denetliyordu. Faslı işgalciler sadece ABD ve Fransız askeri donanım yardımları ve duvarı inşası sayesinde egemenliğini sürdürebildi. Süreç içinde Fas, Polisario-savaşçılarını giderek artan ölçüde ülkenin içlerine doğru çekilmeye zorladı. Buna paralel olarak Polisario-gerillalarının Fas tarafından kontrol edilen bölgeye sızmasını engellemek için bir toprak tabyalar sistemi kuruldu. Bu duvar sistemi yeni fethedilen alanları “korumak için” Fas’ın her önemli alan kazanmasından sonra genişletildi.

Polisario Kurtuluş Ordusu zaman zaman 20.000 gerillaya kadar varan bir güce sahip oldu. Polisario 1989 yılına dek Fas işgalcilerine karşı silahlı mücadele yürüttü. Daha sonra Fas ile DARS arasında - BM-önderliğinde – bir referandumun da öngörüldüğü bir ateşkes anlaşması ve barış planı yapıldı.

Bu anlaşma 1991’de yürürlüğe girdi. Fas’ın da kabul etmesiyle Şubat 1992’de referandum yapılacaktı. Anlaşma gereği “Batı Sahra’da Referandum için Birleşmiş Milletler Misyonu” “MINORSU” kuruldu. Bu misyonun görevi ateşkes anlaşmasına uyulmasını ve referandumun yapılmasını denetlemekti.

 Ufukta Referandum Yok

Oysa bugüne kadar bir şey olmadı. BM’lerin Batı Sahra Barış Misyonu, Filistin ve Kıbrıs “Barış Misyonları” ile birlikte BM’lerin üçüncü en eski başarısız misyonudur. BM’lerin aldığı Sahra halkının kendi kaderini belirlemesi hakkını onaylayan toplam 196 karar, tavsiye, ve araştırma komisyonlarının raporlarından oluşan dağlar kadar kâğıt birikti. Kağıt üzerinde evet haklar tanındı, fakat … gaddarca, canice sömürgesel işgal sürüp gidiyor.

Fas yüzlerce entrika ve oyalama taktikleri ile bugüne kadar referandumu engellemeyi başardı. Ve oldu-bittileri gerçekleştirmeyi sürdürüyor: Faslı yerleşimcilerin Batı Sahra’ya yerleştirilmeleri ve onlara “toprak verilmesi” teşvik ediliyor. Örneğin Fas bu yerleşimleri düşük vergi oranları, yüksek ücretler ve bir dizi ayrıcalıklarla özendiriyor. Fas’dakinden farklı olarak işgal altındaki Batı Sahra’da şu işkollarında iş güçleri gereksinimi vardır: Madencilik, balıkçılık, alt yapının inşası, turizm ve Desertec-Projesinde (bkz: sf: 19’daki söyleşi) olduğu gibi güneş enerjisi santralleri inşası.

DARS de, Şubat 1982’de Afrika Birliği Örgütü’ne (OAU, Organisation of African Unity, bugünkü Afrika Birliği, AU) alındı. Bunun üzerine Fas AU’dan çıktı. DARS 2013 itibariyle enternasyonal olarak 84 devlet tarafından tanınmıştır (Frente’nin verdiği bilgi) ve bu ülkelerde diplomatik temsilcilikler bulundurmaktadır. Oysa DARS hala BM üyesi değildir. Çünkü üyelik Batı Sahra’nın konumu hakkında yapılacak bir referandumun sonucuna bağlanmıştır. Polisario BM tarafından sadece görüşme tarafı ve Sahra halkının meşru temsilcisi olarak tanınmaktadır.

Referandum sorununda iki soru merkezi konumdadır: Batı Sahra’da hangi hukuksal statü üzerine oylama yapılacaktır ve bu oylamaya kimler katılacaktır?

Fas, Sahralıların kendi devletlerini kurmaları hakkı üzerine bir referandumu daha en başından reddetmiştir. İşgalin incir yaprağı olarak Fas devletinin sınırları dâhilinde sınırlı bir özerklik varyasyonunu hep yineleyerek gündeme getirmiştir. Bu özerklik-çözümü batılı büyük güçler Fransa, ABD, FAC, AB tarafından da favorize edilmektedir. Fas ne zaman bir uzlaşmaya hazır göründü ise, örneğin 1991’den 1997’ye kadar süren müzakerelerde veya BM-özel görevlisi Baker’in çeşitli planlarında olduğu gibi, sonunda bizzat kendisi yine tüm çözümleri torpilledi. [7]

Oylama hakkı sorununda Polisario’nun pozisyonu şöyledir: İspanyol işgali sırasında Batı Sahra’da yaşayanların tümü ve onların ardılları bir referanduma katılma hakkına sahiptir. Bu, doğal olarak tüm mültecileri de kapsıyor demektir. İşgalciler ve onların ardılları dışlanmıştır. BM de, kendi kararlarında bu pozisyonu savunmaktadır.

İşgal gücü Fas Batı Sahra’daki tüm sakinlerin, aynı zamanda Faslı yerleşimcilerin de oylamaya katılmasını istemektedir. Böyle olduğunda doğal olarak güçler dengesi ve bununla birlikte referandumun sonucu değişecektir. On yıllardır süren Faslıların Batı Sahra’ya bilinçli göçü, yerleşmesi sonucu Sahralılar bugün kendi memleketlerinde azınlık haline gelmiştir.”[8] ⁽¹⁰⁾

Frente 2003 yılında işgal altındaki Batı Sahra’nın Fas sınırları içinde genişletilmiş bir özerklik çözümünü (Baker Planı II) ve özerklik statüsünden sonraki ilk 5 yıl içinde referandumun yapılmasını bile kabul etti. Frente 2004’de bağımsız bir Batı Sahra’da Fas’ın ekonomik çıkarlarına dikkat edeceğinin güvencesini yazılı olarak verdi. Ne var ki Fas tüm bu tavizleri de boykot ediyor.

Fas her türlü çözümü şimdiye kadar böyle engelliyor. Fas bu konuda öncelikle BM-Güvenlik Konseyi’nde vetosuyla Fas’a karşı yaptırımlar vs. önlemleri gibi her kararı engelleyen Fransa tarafından hâlâ destekleniyor.

BM’nin Sömürgelerin bağımsızlığı kararından sonra geçen 40 yıldan fazla bir süredir Batı Sahra eskiden olduğu gibi hâlâ sömürgedir. BM-Güvenlik Konseyi her yıl,- güncel olarak Nisan 2012 sonundan Nisan 2013’e kadar- MINURSO’yu bir yıl süreyle uzatmaktadır. Batı Sahra sorunu düzensiz aralıklarla BM gündemine alınmaktadır. BM, aslında ortada olmayan bir “barış sürecini gözlem altında bulundurma”ktadır. Çünkü gerçekte Sahra halkı için çekilmez olan ve BM’nin tüm kararlarıyla çelişen statüko korunmaktadır. İşgal altındaki Batı Sahra’nın Fas tarafından maruz bırakıldığı korkunç baskılar nedeniyle MINURSO-mandasının “İnsan hakları durumunun izlenmesi” için genişletilmesi önergesi bile Güvenlik Konsey’indeki Fransız vetosuyla reddedildi.

Alman diplomatı Wolfgang Weisbrod-Weber, Haziran 2012’de özel görevli olarak MINURSO-Misyonunun yöneticiliğine atandı. Böylece FAC de büyük güç olarak “en ön cephe”de işe burnunu sokmaktadır. BM-Genel Sekreteri’nin Özel Temsilcisi Christopher Ross 2009’dan beri yeniden Fas ile Frente arasındaki birkaç gayri-resmi görüşme yapılmasına girişti; ama Fas Hükümeti Frente ile her türlü işbirliğini şu anda reddetmektedir. Bu hükümet bu özel temsilcinin görevden alınmasını talep etmektedir. Bu da bir diğer taktik manevradır.

Direniş ve bitmek bilmeyen baskılar

Frente Polisario 1991’de yürürlüğe giren ateşkese rağmen silahlarını hiçbir zaman teslim etmedi. Onun Kurtuluş Ordusu bugün hâlâ yaklaşık 6 – 7.000 kadın-erkek savaşçıyı kapsamaktadır. Buna ek olarak Cezayir’deki mülteci kamplarının sakinleri de askeri talimlere katılmakta ve böylece bir tür büyük “yedek ordu”yu oluşturmaktadır. Her ne kadar silahlı mücadele Batı Sahra’nın işgal altındaki bölgesinde bitmişse de, Sahra halkı hep yeniden militanca direniş eylemleriyle de ayaklanmaktadır.

Mayıs 2005’de yoğun yürüyüşler ve protestolar yeniden alevlendi. Bunlar son 6 yılın en şiddetli eylemleri idiler. Gençlik Örgütü UJSARİO bunu “Sahra İntifada”sı olarak adlandırıyor. Eylemler Fas’a sıçrayacak şekilde de yayıldı. Polisario’nun 32. Kuruluş Yıldönümü kutlamalarında (10 Mayıs 2005) Muhammed Abdülaziz [9] “Sahra halkı sonuna kadar eli-kolu bağlı, eylemsiz kalamaz. Ulusal hakları için, silahlı mücadeleyi de içermek üzere tüm meşru araçlarla mücadele edecektir.”[10] açıklamasını yaptı.

Fas rejimi tüm bu protestoları gaddarca zor ile bastırdı. Yüzlerce militan tutuklandı ve işkenceye uğradı. Birçoğu mahkûm oldu ve bazıları “kayboldu” [11] ⁽¹³⁾

Bir sonraki güçlü protesto dalgası 2010’da başladı. Bu, Arap baharının habercisi idi. Fas ile Polisario arasında BM denetimi altında Newyork’ta yürüyen görüşmeler çıkmaza girdiği ve bu görüşmelerin yeniden başlayıp başlamayacağının berrak olmadığı bir anda, 10 Ekim 2010’da kendiliğinden protesto eylemleri patlak verdi. Bu, her şeyden önce Sahralı gençlerin işten atılmalara, konut rezaletine, dışlanmaya, yoksulluğa, işsizliğe ve sefalete karşı bir protestosu idi. Bu, toplumsal, siyasi ve sosyal baskıya karşı bir haykırış idi. Protestonun bu biçimi yeniydi ve içerikleri çok geniş tutulmuştu. “Şimdiye kadarki alışılagelmiş protestolardan farklı olarak başka yerlerde de kurulan kamplarda başlangıçta bağımsızlık sorunu ön planda bulunmadı. Burada bilakis mücadelenin ‘yeni’ bir ‘biçimi’, sosyal dışlanmaya karşı yürümek söz konusuydu”.[12]

Çölde Çadır Kentler kuruldu. Başkent El Aaiun’dan 10 km’den fazla uzaklıkta bulunan en büyük kamp “Gdeim İzik”, “Onur Kampı” bunlardan biri idi. Başlarda sadece birkaç yüz insan kampın inşasına katıldı. Ama sonra her yaş grubundan binlerce Sahralı, işgal altındaki kentlerden erkekler, kadınlar ve çocuklar protestoya katılmak için çöle akın ettiler. Bu akın nedeniyle kolluk kuvvetleri kampları kordon altına aldılar. “Onur Kampı” kısa bir süre içinde 20.000 insanın üzerinde bir sayıya ulaştı. Faslı egemenler direnişin yayılmasını engellemek için ellerinden geleni artlarına koymadılar. Kampa giren çıkanlar ordu tarafından kontrol edildi. Gazeteciler, Avrupa Solunun milletvekillerinin ve diplomatların çadır kentine girmesine izin verilmedi. 24 Ekim’deki bir kontrol sırasında 14 yaşındaki Elgarhi Nayem katledildiğinde Sahra halkının öfkesi patladı. Halk doğrudan Fas Ordusuna karşı mücadele etmeye başladı. Ordu 8 Kasım’da sabahın köründe çadır kentin üstüne hortumlarla kaynar su fışkırttı. Daha sonra kampa gaddarca şiddetle saldırıldı, boşaltıldı ve ateşe verildi. Bu saldırı sırasında Polisario’nun verdiği bilgiye göre en azından on üç kişi öldü ve yedi yüz kişi yaralandı. Kayıpların sayısının 150’den fazla olduğu bildirildi. Bunun üzerine başkentte ve tüm diğer büyükçe kentlerde ordu ve polis ile şiddetli çatışmalar gerçekleşti. İşgalciler ev ev aramalar yaptılar. Gizli Servisler insanlara eziyet ettiler, tutukladılar ve işkenceden geçirdiler. Buna rağmen bağımsızlığın sesini bastıramadılar.

Fas hükümeti, “Onur Kampı”nın boşaltılmasını bilinçli olarak “Polisario ile Fas arasındaki BM-arabuluculuk görüşmeleri”nin Newyork’ta yeniden başlayacağı günde gerçekleştirdi. Polisario Faslı işgalcilerin gaddarlığına rağmen görüşmeleri yürüttü. “BM’de Polisario’nun temsilcisi Ahmed Boukhari, her ne kadar endişe duyulsa da, Rabat’ın (Fas’ın başkenti –ÇN) ‘müzakereleri sabote etmek istediği’ni belirterek ‘bu tuzağa düşülmek istenmediği’ni açıkladı”. ⁽¹¹⁾ 

Fas’ın gaddarca işgali ile yıpratıcı oyalama taktiği ve bütünüyle etkisiz BM-siyaseti, Frente Polisario ve Sahralı halk kitleleri içerisinde doğru taktik üzerine tartışmayı yeniden gündeme getirdi. Silahlı mücadeleye yeniden başlanılması hakkında lehte ve aleyhte görüşlerin tartışılması çok kapışmalı ve sert bir şekilde yürütüldü. Gerek 2007’deki 12. Polisario-Kongresi’nde gerekse “yalnızca bağımsız bir Sahra devleti çözümdür” şiarı altında 2011 yılında Tifariti’de yapılan son, 13. Kongre’de bu sorun tartışmaların merkezinde bulundu. (Bkz: Söyleşi, sf:19) Fakat sabrın da bir sınırı vardır, her şeyden önce bütünüyle perspektifsiz gençlik hemen bugün radikal bir değişiklik istiyor. Frente Polisario, bugünkü şartlarda silahlı mücadeleye yeniden başlanılmasının Fas’ın Batı Sahra’dan askeri olarak defedilmesi hedefine sahip olamayacağını savunmaktadır. Bunun için askeri güç dengeleri çok eşitsizdir. Silahlı mücadele ancak uluslar arası düzeyde bir çözüm için daha fazla baskı uygulanmasının bir aracı olabilir. Oysa işgal altındaki Sahra halkının ödemek zorunda kalabileceği çok ağır kan bedeli, onun Fas diktatörlüğü tarafından bütünüyle imha edilmesine kadar götürebilir.

Sahra halkının çektiği acılar

Sahra halkının büyük kesimi 40 yıldan beri BM’nin sadakasına muhtaç olduğu mülteci kamplarında ve sürgünde yaşamaktadır. Fas’ın işgali altındaki bölümde Sahralılar haklardan yoksun, tasavvur edilemeyecek sefalet içinde ve gelecek perspektifleri olmaksızın yaşıyorlar. Onlar kendi memleketlerinde ikinci sınıf insandırlar. Ayrımcılık hukuki, yasal, ekonomik ve siyasi tüm alanlarda uygulanmaktadır. Sahra halkı bütünüyle işgalci gücün keyfiyetine teslim edilmiştir. Birçok Sahralı tutukludur. Aynı zamanda işgalci güç Araplaştırma uygulayarak Sahralıların kültürel ve ulusal kimliğini imha etmeyi planlamaktadır. Sahralı dilinin dersi yoktur. Birçok Sahralı çocuk ilkokuldan sonra “Araplaştırma”nın hızla uygulandığı Fas’daki okullara yollanmaktadır. Onların biricik “eğitim fırsatı” budur.

Batı Sahra’nın kurtarılmış bölgesinde insanlar duvar ile birbirlerinden koparılmış bir şekilde yaşamaktadırlar. Faslı işgalciler sınırları kontrol etmektedirler. Savaştan önce kaçmış mülteci kamplarındaki insanlar geriye dönemezler. Aileler kuşaklar boyunca duvar vasıtasıyla birbirlerinden ayrıdırlar.

Cezayir kamplarındaki ilticacılar hiçbir şey yetişmeyen taşlı bir çölde ve hiçbir yaşam perspektifi olmaksızın sürünmektedir. Uluslararası yardım sürekli olarak gerilemektedir. “Norveç Kilisesi’ Yardım Kurumu ve Medicos del Mundo’nun 2008 yılında yaptığı araştırmalar kamplardaki çocukların yüzde 10’unun yetersiz beslendiklerini göstermektedir. BM-verilerine göre yetersiz beslenmiş çocukların yüzde 15’i hakkında olağanüstü endişe verici durumdan söz edilmektedir.[13]

Avrupa Sol Partisi’nin delegasyonu Kasım 2012’deki gezisi ertesinde raporunda şöyle yazıyor: “Delegasyon, kamplardaki insanların bütünüyle bağımlı/muhtaç oldukları uluslararası yardım teslimatlarının % 60 civarında azaldığı, 2008 dünya ekonomik krizinin patlak vermesiyle durumun yoğun bir şekilde kötüleştiği konusunda bilgilendi.”[14]  Kurtarılmış bölgeler ve mülteci kamplarındaki öz yönetim ile halk ve Polisario bu adeta çaresiz duruma karşı koymaya çalışmaktadırlar. İnsanlar doğal olarak bu gaddar durumdan kaçarak ve göç ederek kurtulmak istiyorlar. Ama bu ise, Polisario’nun Genel Sekreteri Abdülaziz’in söylediği gibi “halkımızın varlığı konusunda ciddi etkilere sahip olabilir.”[15]

Birçok emperyalist güç - farklı çıkarlar

Fas’ın Batı Sahra’nın işgalinden stratejik, siyasi, askeri, ekonomik çıkarları vardır. Sadece bir örnek: Fas salt 2008 yılında işgal altında bulundurduğu Batı Sahra bölgesinden illegal olarak ihraç ettiği fosfattan yaklaşık 1,5 milyar dolar elde etti.”[16]

Ne var ki bunun yanında işgalden çıkarı bulunan ve birçok bakımdan bundan kârlı çıkan – farklı çıkarları olan – başka güçler ve Fas hanedanlığının “efendileri” de vardır. Bizzat BM, ABD, Fransa, İspanya, AB ve her zaman olduğu gibi en ön cephede işin içinde – FAC!

BM…

… aslında kendisini ve Faslı kral-kliğini finanse etmektedir. “gelişmekte olan”-ülkelere bir para ve teknoloji akışı vasıtasıyla ‘ekolojik, kalıcı ekonomik’ bir ‘gelişmeyi’ mümkün kılmak için Kyoto-Protokolü çerçevesinde BM nezdinde “çevreye uyumlu gelişme için mekanizma” (CDM) kuruldu. Şimdi Fas’ın güneyinde (yani Batı Sahra’da!) Foum El Oued Rüzgâr Gücü –Tesisleri-Projesi için CDM’e bir finansman başvurusu incelenmektedir. Rüzgâr-Park’ının sahibi ve işletmecisi Fas Kralı’nın ailesi tarafından yönetilen NAREVA Holdingi’dir.

BM/Genel Kurulu bir yandan aldığı kararlarla Sahra halkının haklarını tanıdığını ilan ederken, diğer yandan BM-örgütü, işgal gücü ile pratikte ortak politika yapıyor ve onu destekliyor. Çünkü ne de olsa BM’de sonunda büyük güçlerin borusu ötüyor.

BM-Barış Planı’nda her iki taraftan savaş tutsaklarının serbest bırakılması üzerine anlaşma sağlanmıştı. Frente Polisario Ağustos 2005’de son 400 Faslı savaş tutsağını serbest bıraktı. Fas ise tutsakları serbest bırakmadı ve fakat buna rağmen yaptırımlarla baskı altına da alınmadı.

ABD…

… ABD 1980’li yılların başında Fas’ın emperyalist “baş efendisi” olan eski sömürgeci güç Fransa’nın yerine geçti. Faslı hükümdar 1982’de ABD ile geniş kapsamlı stratejik öneme sahip bir askeri işbirliği anlaşması imzaladı. ABD güncel olarak Fas hükümetine F-16 bombardıman uçaklarını teslim etmektedir. 2011’de ABD- Demokratları, Fas’ı Kuzey Afrika’daki “en sağlam dostu” ilan etmiştir. ABD Batı Sahra sorununda bütünüyle kendi çıkarlarının peşini kovalamaktadır. 2001 başında ABD-işletmesi Kerr-McGee Faslı sömürgeci güç ile Batı Sahra’nın sahil sularında petrol ve gaz kaynakları arama ve değerlendirme anlaşmaları imzalamıştır. Bu ABD-holdingi anlaşmasını – her zaman BM’in Batı Sahra mandası ile ince ayar senkronize ederek – yıldan yıla uzatmaktadır. Bu nedenle ABD (ve Fransa da) Güvenlik Konseyi’nde özerklik planını ileri sürüyorlar. 2012’de “US Geological Survey of World Energy” raporunda açıkça sahil alanındaki (“Saharan Coast”) devasa petrol ve gaz kaynaklarının varlığından söz edilmektedir. [17]

Fransa emperyalizmi…

… Eski sömürgeci güç olarak onun da Fas ile çok iyi ilişkileri vardır: Fransız tekeli Total S.A. Fas hükümeti ile yeniden bir petrol anlaşması yaptı.

“WSRW’nın araştırmasına göre Total daha 6 Aralık 2011’de yoğun bir Offshore-Bloğu imzaladı. WSRW 29 Kasım 2012’de Total’in Batı Sahra’nın bu bölgelerini işgal altında tutan Fas hükümetinin talebi üzerine Batı Sahra’ya geri döndüğünü ortaya çıkardı. Burada her halükârda sözü geçen işletmenin bu bölge için zaten 2001-2004 arasındaki sürede yaptığı anlaşmaya benzer bir arama anlaşması söz konusudur. Bu anlaşmanın süresinin şimdilik 12 ay olacağından söz edilmekteydi. Bu ise, bu anlaşmanın şimdi yani 6 Aralık 2012’de süresinin sona erdiği anlamına gelir. Bu nedenle Total, Sahra Denizi dâhilindeki aramaları – aynı daha 2004’de olduğu gibi –durdurmak veya Batı Sahra’nın işgalci gücü ile yeni bir anlaşma yapıp yapmayacağını açıklamak zorundadır.”[18]

Polisario bu anlaşmayı geçersiz olarak değerlendirmektedir. Burada Fransız emperyalistlerinin çıkarları ile Sahralıların kendi kaderlerini belirleme hakkı karşı karşıya durmaktadır. Bu nedenle onlar (Fransız emperyalistleri –ÇN) BM’de kendi tekel çıkarlarını siyasi olarak savunmaktadırlar. Stockholm International Peace Research Institute’nin (SIPRI) (Uluslararası Barış Araştırmaları Enstitüsü – ÇN) verilerine göre Fransa’nın ihraç ettiği askeri donanım dışsatımlarının % 8’i Fas’a gitmektedir. Fransa Fas’ın ticaret ortağı olarak gerek ithalatta (% 14 ile), gerekse ihracatta ‘% 21 ile) birinci sırada bulunmaktadır.

AB…

… Yılda 200 milyon Avro ile Fas’daki en büyük (!) yatırımcıdır.[19]

Batı Sahra yer altı kaynakları bakımından zengindir: Elmas, altın, uranyum, bakır, nikel, çinko, kurşun, kobalt ve dünyanın en büyük fosfat kaynaklarından biri burada bulunmaktadır. Sahilleri Afrika’nın balık varlıklarının en zenginlerinden birine sahiptir. Fas Batı Sahra’nın zenginliklerini kârlı bir şekilde AB’ye satmaktadır.

İşgal altındaki bölgelerden yapılan illegal fosfat dışsatımları ile 2008 yılında yaklaşık 48 milyon ABD-doları kazanılmıştır.

AB (bunlar arasında en ön safta İspanya) 2007’de Fas ile bir balık avlama anlaşması yapmıştır. İspanya doğal olarak bunu kendi çıkarları için kullanmaktadır. İspanya daha 1975’deki üç taraflı antlaşma ile çok kapsamlı balık avlama haklarını, Batı Sahra’nın yer altı kaynakları ve zenginliklerinin kesimlerini güvence altına aldı. Fas, Avrupalı balıkçılık filolarına verdiği balık avlama ruhsatlarından yılda 36 milyon Avro kazanmaktadır. (AB-Parlamentosu AB ile Fas arasındaki balıkçılık anlaşmasının uzatılmasını küçük bir çoğunlukla reddetti.)

Ne var ki AB, AB-gemilerinin işgal altındaki bölge sularında yeniden balık avlamalarına izin verilmesi için Fas hükümetine her yıl milyonlarca Avro ödemeyi planlamaktadır. AB, Batı Sahra sahillerinde illegal balık avı için Fas ile yeni görüşme turunu tam da kendisinin Oslo’da Nobel Barış Ödülünü aldığı gün başlattı.

“Batı Sahra Kurtuluş Cephesi Frente Polisario, 26 Kasım 2012’de bir mektup ile Güvenlik Konseyi’ne başvurdu. … Bu mektupta diğerlerinin yanında şunlar denmektedir: ‘Frente Polisario Batı Sahra’nın doğal kaynaklarının sürüp giden illegal araştırılması ve sömürülmesine de dikkat çekmek istiyor. Avrupa Birliği ile Fas’ın Batı Sahra kara sularını kapsayan, daha 2005’de yapılan bir balıkçılık-ortaklık antlaşması (FPA) üzerine görüşmelerin yeniden başlatılması planları ile ilgili olarak derin kaygılarımızı ifade etmek istiyoruz. Bu antlaşmaya ilişkin protokol, bu anlaşma ‘Sahra halkının çıkarları ve isteklerini hiçe sayarak‘ (S/2002/ 161 sayılı BM-Belgesi) gerçekleştiğinden 14 Aralık 2011 tarihinde Avrupa Parlamentosu tarafından oylamayla reddedilmiştir. Bu parlamento bununla Birleşmiş Milletler’in 2002 yılı hukuksal desteğinin hükümlerine göre bağımsız olarak yöneltilmeyen bir bölgenin doğal kaynaklarının uluslararası hukuka uygun bir şekilde kullanımı koşullarının yerine getirilmediğini kabul etti. Batı Sahra kaynaklarının hukuka aykırı bir şekilde sömürülmesinin durdurulmasını ve Sahra halkının kendi doğal kaynakları üzerindeki tam egemenliğini zedeleyebilecek anlaşmalar yapmaktan kaçınılmasını Fas ve tüm yabancı tüzel kişilerden talep ediyoruz. “[20]

Daha Şubat 2012’de AB ile Fas arasında yeni bir tarım-anlaşması yapılmıştı. Bu anlaşma da Batı Sahra’nın uluslararası yasal durumunu ihlal etmektedir. İşgal altındaki Batı Sahra’dan Avrupa pazarına çok daha büyük miktarlarda balık ürünleri gelecektir. [21]

Ve diğer taraftan Fas’daki enklavları Melilla ve Ceuta [Bkz: ⁽¹⁾ No.lu dipnot – ÇN] İspanyol çıkarları için büyük öneme sahiptir. İspanya bunlar vasıtasıyla AB’ye iltica etmek isteyen insanları bu hapishanelerde tutarak ve işkence yaparak AB’den milyonlarca Avro’yu kasasına doldurmaktadır.

FAC…

Yaklaşık 130 milyon tutarındaki “kalkınma yardımı”nın yanında FAC Fas devletinin asker ve polisini eğitmektedir. Yani kendi ülkesindeki protestoların gaddarca bastırılması ve Sahralılar direnişinin Fas tarafından bastırılması Alman “Know How”u ile gerçekleşmektedir.

Dahası bunun malzemesini de doğal olarak “biz” teslim ediyoruz. FAC son yıllarda neredeyse 70 milyon tutarındaki askeri donanım mallarını Fas’a ihraç etti. Dünya çapında üçüncü büyük silah ihracatçısı olarak Almanya doğal olarak “vazifesinin bilincinde”dir.

“Fas medyası 30 Ekim 2012’de Krallığın Thyssen Krupp Marine Systems şirketinden 209/1100 serisi bir denizaltı almak istediği haberini verdi. ... Bu denizaltı Fas tarafından Batı Sahra veya Cezayir’in bir deniz blokajı için kullanılabilir.” Fas’ın en zorlu rakibi Cezayir de aynı zamanda Alman silahlarıyla mutlu edilmektedir. “Haber dergisi ‘Spiegel’in verdiği bilgilere göre Cezayir de Almanya’dan 54 adet ‘Fuchs’ [‘tilki’ –ÇN ] –nakliyat tanklarını satın almak ve böylesi zincirli motorlu araçlardan 1200 adet de ruhsat ile kendisi üretmek istemektedir. “[22]

Alman denge siyaseti işte budur ve sürüm pazarlarını güvence altına alır!

AB, birinci planda da FAC, “Çöl Elektrik Vizyonu-Enerji-Projesi”, Desertec’in Afrikalı “ortak” devletlerle birlikte geliştirilmesini Kuzey canla başla desteklemektedir. Bu çerçevede ilk olarak Avrupa’ya “yeşil” enerji ihraç etmek amacıyla Fas’da 600 milyon Avroya mal olacak bir güneş enerjisi santrali kurulacaktır. 2050 yılına kadarki toplam yatırım hacmi, bir kaç yüz milyar Avro tutacaktır.

Avrupa elektrik gereksiniminin % 15’ini 2050’ye kadar çöl elektriği ile karşılamak hedeftir. Bu santrallerin ikisinin işgal altındaki Batı Sahra bölgesinde yapılması planlanmaktadır.

Uluslararası hukuka aykırı olarak işgal edilmiş Batı Sahra’dan yeraltı zenginlerinin illegal olarak götürülmesi çeşitli ülkelerdeki Sahra halkının davasının kadın/ erkek destekleyicileri tarafından hırsızlık olarak teşhir edilmektedir. Bu nakliyata katılan gemilerin adları, İMO(gemi)-numaraları ve bağlı bulundukları armatörlükler yayınlanmaktadır. Bunlar arasında 2009’da “işgal altındaki Batı Sahra’dan fosfatın Kolombiya’ya etik olmayan bir şekilde nakil edilmesine katılan” Alman armatörlük şirketi Doehle de bulunmaktadır. (wsrw.org)

Alman tekel holdingi BASF daha 2008’de kendisinin Belçikalı bir şubesi üzerinden Bou-Craa-maden ocağından illegal olarak fosfat ithal etmiştir. Bu konu sorulduğunda bunun üzüntü verici münferit bir durum olduğu güvencesi verildi.

Siemens, Ocak 2012 sonunda Fas’dan rüzgâr tesisleri için büyük bir sipariş hakkında bilgi verdi. Burada yatırım yapılacak yerler Haouma ve Foum El Qued söz konusudur. Enerji santrallerinden birisi Fas’ın güneyinde – yani Batı Sahra’da bulunmaktadır! Ve unutulmasın: Buranın sahibi ve işletmecisi Fas krallık ailesinin NAREVA Holding’idir.

Güya kendi kaderini belirleme için referandumun gerçekleştirilmesi hedefine sahip MİNURSO-misyonu BM-Genel Kurulu tarafından Fransa ve ABD ile birlikte FAC’nin oylarıyla da uzatılmasına karşın, bu devletler pratikte bunu boşa çıkarmaktadırlar. Alman federal hükümeti hiç oralı olmazcasına Batı Sahra’nın statüsünün uluslararası hukuka göre “açıklığa kavuşmamış ve “tartışmalı” olduğunu savunmaktadır.[23]

Oysa federal hükümet pratikte - örneğin yenilenebilir enerjiler konularında Fas’ın – Batı Sahra’nın Fas’ın bütünlüklü parçası olduğu şeklindeki görüşüne düzenli bir şekilde içeriksel olarak katılmaktadır. Teknik İşbirliği için Alman Kurumu (GtZ, bugünkü adı Uluslararası İşbirliği için Kurum, GiZ), “Gelişmekte olan-ve eşik ülkelerdeki rüzgâr gücü –projelerinin geliştirilmesi ve planlanmasında ortak olarak” TERNA-Projesi çerçevesinde “desteklemesi” gerekli olan araştırmaları Fas’da yürütmektedir.    

Bununla ilgili olarak 2007 ülkeler araştırmasında şunlar söylenmektedir: 1991’den beri (yani ateşkes antlaşmasından hemen sonra) toplanan veriler, Fas’ın, özellikle Tangier, Ksar, Sghir ve Tétouan ve de Dakhla, Laayoune, Tarfaya ve Essaouira çevrelerindeki bölgelerde rüzgâr enerjisi elde etme konusunda mükemmel bir potansiyele sahip birçok alanı elinde bulundurduğunu onaylamaktadırlar.” Dakhla ve Laayoune Batı Sahra’dadır!

Sol Partinin federal mecliste yönelttiği bir soru önergesine verdiği cevapta federal hükümet bu bilgileri onayladı ve somut olarak anlaşılmaz, muğlak yanıtlar verdi.

AB ile Fas arasındaki balık avlama anlaşması ile ilgili olarak “küçük soru üzerine verilen” “cevapta” bu anlaşmanın “ Fas ve Fas’ın hukuki denetimi altındaki bölgeler” [24] için geçerli olduğu savunuldu.

Her şey apaçık! Batı Sahra işgal edilmiş ülke olarak Fas’ın hukuki denetimi altındadır ve bu nedenle ‘biz’ bu ülkede işler ve projeler yapıyoruz. Bu bizim her zaman kafa sallayıp, onayladığımız BM-kararlarıyla bütünüyle çelişiyor.Ama olsun. [25]

Dışişleri bakanı Westerwelle Kasım 2010’da Fas’a yaptığı ziyarette şunu vurguladı: “Desertec-girişimi enerji işbirliğinin bir kilometre taşı olabilir.” O, Güneş enerjisinin genişletilmesi için yatırımlara FAC-tarafından 40 milyon Avro’nun güvencesini verdi. “Fas’a güneş enerji planı için üç milyon Avro” daha verilmesi tartışılıyor. Westerwelle’nin bu ziyareti Batı Sahra’daki “Onur Kampı” çadır kentinin zor kullanılarak tahrip edilmesinden sadece birkaç gün sonra gerçekleşti. Oysa bu Alman emperyalistlerinin hızla gelişmekte olan yatırım faaliyetlerini hiçbir şekilde kesintiye uğratmadı. Tersine. Westerwelle yaptığı görüşmelerde şunun altını çizdi: “Almanya ve Fas mükemmel bir ortaklık ilişkisi içindedirler. “ ⁽²⁷⁾

Federal hükümetin Fas kralı ile tüm alanlarda en sıkı bir şekilde işbirliği yapması kimseyi şaşırtmamalıdır. İnsan hakları Alman dış siyasetini, yalnızca onun Alman sermayesine yararlı olduğu yerlerde, yani kendilerinin işine gelmeyen rejimleri (gerekirse) askeri (olarak da) devre dışı bırakmak için bir işleve sahip olursa, ancak o zaman ilgilendirir. TÜM KUTULAR: [Tüm Kutular orijinalde çerçeve içinde ve gri renkte sütun(lar) halindedir – ÇN ] “Madrid Antlaşması”, Avusturya-Sahra Cemiyeti, oesg.ws/?pid=16&id=28 “Sürgüne Kaçış”, Avusturya-Sahra Cemiyeti, oesg.ws